ولی در نماز پایان است
شاید این بدان معناست
که پایان نماز آغاز یک دیدار است.......
«دکتر شریعتی»
پی نوشت:وقتی خوب فکر می کنم می بینم پایان نمازه که شروع دوباره است.شروع یه راه جدید یه راهی که تهش فقط خودتی و هیچ..........
کمکم کن.........که خوب شروع کنم...........کمکم کن.
قطار می رود
تو می روی
تمام ایستگاه می روند
ومن چقدر ساده ام که سال های سال
درانتظار تو
وهم چنان به نرده های ایستگاه رفته تکیه داده ام...
پی نوشت:این شعر قیصرِّ اگه روزی هزار بار هم زیر لب زمزمه کنم هیچ وقت از دوباره خوندنش سیر نمی شم.
نقد کتاب جامعه شناسی نخبه کشی
نوشته ی علی رضا قلی
مقدمه:در دو سده ی اخیر برخی از نخبگان سیاسی ایران می خواستند در جامعه ای که بر صدر آن بودند اصلاحاتی بکنند و تغییراتی بدهند گرچه اینان نامشان به نیکی به جا ماند اما خود قربانی خواست ها و بستر نامساعد اجتماعی شدند از نمونه های بارز:میرزا تقی خان امیر کبیر، میرزا ابوالقاسم قائم مقام و دکتر مصدق.این سه تن نه در خواست ها و اراده تنها بودند و نه نتیجه ای عایدشان شد(نوشته ی پشت کتاب).
چقدر غریب است روز تولد آدم ها.
روز تولدم از اون روزای عجیب غریب که هم تو اوج خوشحالی ام هم تو اوج ناراحتی.خوشحالم ازاین که خوب بالاخره تولدم دیگه وناراحت از دور شدن سال به سال از دنیای قشنگ بچگی.یه جورایی اصلآ دلم نمی خواد باور کنم که ۲۰ ساله شدم.
یه حال وهوای عجیبی داره ۲۰ سالگی.می شه گفت ۲۰ سالگی مرز دنیای بچگی و بزرگیه.تو وقتی واردش می شی حتی اگه خودتم نخوای دیگران ازت توقع دارن که مثل آدم بزرگا فکر کنی و مثل اونا رفتار کنی.
نمی خوام باور کنم که باید فراموش کنم بچگی رو.......البته می شه بزرگ بود و بچگی هم کرد اما خیلی سخته......دنیای ادم بزرگا بدون بچه بودن و بچگی کردن خیلی تلخه.........
۲۰ سالگی یه پل......وقتی ازش رد بشی حتی اگه دلتم نخواد دنیای این ور پل ایجاب می کنه که فرق کنی- که بزرگ بشی-که مثل آدمای این ور بشی.
البته این دنیای جدید حال و هوایی داره که به نوبه ی خودش قشنگه.........وارد شدن به دنیای پر دغدغه ی جوونی-درگیر ثانیه ها ولحظه ها شدن-متفاوت فکر کردن درمورد همه چیز و همه کس-وشاید عشق(عشق به چیزها و کسانی جدید)و..........
امروز من در ابتدای این پلم.دلم می خواد که کوله پشتی مُ پر کنم از همه ی عکسا-همه ی دفترچه های خاطرات پر از رازهای مگو-همه ی شیطنت های بچگی-همه ی آرزوهایی که خیلی هاشون خیلی ساده به دست فراموشی سپرده شدن-همه ی عروسکا و هر چی که رنگی از اون روزا داره..........
دلم نمی خواد روزی برسه که حسرت اون ور پلُ بخورم.من دارم کوله بار بچگی هامو باخودم می یارم....
سلام ۲۰ سالگی........سلام دنیای آدم بزرگا.......سلام.........
بین این اسامی اسم یکی دوتا آشنا به چشم می خورد که از قبولی شون واقعآ خوشحال شدم.اما وقتی این اسامی رو با دقت نگاه می کردم متوجه دو تا نکته شدم:یکی تعداد قابل توجه قبولی ها بود که واقعآ خوشحال کننده بود و مسئله ی دیگه که خیلی فکرمو مشغول کرد تعداد کم دخترای قبول شده بود. تو این همه اسم من فقط اسم یه دخترو دیدم......با وجود این که نزدیک به ۶۰-۷۰درصد دانشجویان دانشکده دختر هستن!!!
نمی دونم دلیل واقعیش چی می تونه باشه اما سه تا دلیل به ذهنم رسید:سهمیه بندی-کم بودن تعداد شرکت کنندگان دختر-ویا سطح علمی بالا تر پسرا.البته دلیل اول چندان محکم به نظر نمی رسه اما به نظرم دو تا دلیل بعدی بیشتر جای بررسی دارن......
راستش این موضوع یه کم نگرانم کرد چون ۲ سال دیگه هم نوبت منه که کنکور بدم............